Биолошката контрола на штетници, честопати наречена биоконтрола, е метод за управување со штетници користејќи природни предатори, паразитоиди или патогени. Овој пристап е партнер со природата за одржување на рамнотежата на екосистемите и заштита на посевите без прибегнување кон штетни хемикалии.
Во биолошката контрола на штетници, корисни организми како паразитски оси и грабливи грини се внесуваат во земјоделските култури за да ги пленат или паразитираат штетните штетници како вошките вошки, пајаковите грини, белата мува или гасениците. Алтернативно, микробните инсектициди, кои се состојат од природни бактерии, вируси или габи, може да се користат за таргетирање на одредени видови штетници додека не-целните организми остануваат неповредени.
За разлика од хемиските пестициди, кои можат да имаат штетни ефекти врз екосистемите, биолошката контрола на штетници користи механизми на природата, како што се предатори, паразити и корисни микроорганизми, за да ги контролира популациите на штетници. Овој пристап не само што го намалува влијанието врз животната средина, туку и го минимизира ризикот од отпорност на пестициди, што го прави одржлива и ефикасна долгорочна стратегија за управување со штетници. Дополнително, бидејќи потрошувачите и малопродажбата сè повеќе ги фаворизираат органските и еколошки производи, побарувачката за биолошки методи за контрола на штетници најверојатно ќе расте, што го прави избор кој гледа напред за земјоделството и управувањето со штетници.
Природните непријатели се насочени само кон одредени видови штетници. Тие имаат минимално влијание врз нецелните организми, минимизирајќи ја колатералната штета.
Штетниците обично не развиваат отпорност на природни непријатели во споредба со хемиските пестициди.
За разлика од хемиските пестициди, биолошките методи за контрола на штетници не и штетат на животната средина, обезбедувајќи зачувување на екосистемите.
Biocontrol ја намалува потребата од континуирани хемиски третмани.
Методите на биоконтрола не претставуваат ризици по здравјето на луѓето или домашните животни, што ги прави побезбедна опција.
Постојат три основни типови на биолошки методи за контрола на штетници: конзервација, класична и зголемена.
Биолошката контрола за зачувување се фокусира на зајакнување на присуството на природни непријатели и корисни организми во животната средина за да се одржи рамнотежа помеѓу штетниците и нивните предатори. Наместо воведување нови организми, овој метод вклучува создавање услови кои го поттикнуваат опстанокот и активноста на постоечките корисни видови. Примерите вклучуваат садење специфични цвеќиња кои обезбедуваат засолниште за корисни инсекти како бубамарите и паразитските оси. Со зачувување и негување на овие природни предатори, биолошката контрола за зачувување помага да се контролираат популациите на штетници со текот на времето.
Класичната биолошка контрола вклучува воведување не-автородни природни непријатели, како што се предатори или паразитоиди, за контрола на инвазивните видови штетници. Овој метод обично се користи кога нов вид штетник претставува значителна закана за земјоделството или екосистемите. Научниците идентификуваат природни непријатели од родното живеалиште на штетниците, спроведуваат ригорозни тестирања за да се осигураат дека нема да им наштетат на видовите кои не се целни, а потоа ги пуштаат во погодената област. На пример, воведувањето на австралиската дама буба во Северна Америка помогна да се контролираат популациите на памучни перничиња. Класичната биолошка контрола има за цел да воспостави самоодржлива популација на воведениот природен непријател за да ги држи под контрола популациите на штетници.
Зголемената биолошка контрола е метод за управување со штетници што вклучува периодично ослободување на природни непријатели или корисни организми во област за да се намали популацијата на штетници. За разлика од класичната биолошка контрола, која има за цел воспоставување на самоодржливи популации, зголемената контрола се фокусира на краткорочни, насочени интервенции. Овој метод често се користи во земјоделски услови за решавање на непосредните проблеми со штетници. На пример, одгледувачите може да ослободат грабливи грини за да ги контролираат наездите од пајаковите грини во стаклена градина. Зголемената биолошка контрола може да обезбеди брзи резултати и е особено корисна кога природните непријатели се недоволни во околината за ефикасно да се справат со појавата на штетници.
Биолошката контрола на штетници се потпира на природните непријатели на штетниците, како што се предатори, паразитски оси и патогени, за да ги контролира популациите на штетници.
Многу средства за биолошка контрола се успешно имплементирани за ефикасна контрола на штетници. Сепак, не за сите штетници, ефикасно решение е комерцијално достапно.
Општо земено, биолошките методи за контрола на штетници се насочени кон одредени штетници, минимизирајќи ја штетата за корисните инсекти.
Почетните трошоци за имплементација може да варираат, но со текот на времето, тие имаат тенденција да бидат исплатливи поради подобриот квалитет и зголемените приноси.
Да, биолошката контрола на штетници добро се усогласува со практиките на органско земјоделство бидејќи ги избегнува синтетичките хемикалии.
Во некои случаи, интегрирањето на двата методи може да го подобри управувањето со штетници, но од суштинско значење е да се следат упатствата за компатибилност. Можете да ја проверите компатибилноста на пестицидите со корисни организми во нашата апликација за несакани ефекти.